زیاده خواه نیستم!
جاده ی شمال ...
یک کلبه ی جنگلی ...
یک میز کوچک چوبی با دو تا صندلی ...
کمی هیزم ...
کمی آتش ...
مهِ جنگل ...
کمی تاریکیِ محض ...
کمی مستی ...
کمی مهتاب ...
برای حال بیشتر ... چند نخِ سیگار
و بوی یار ...
و بوی یار ...
و بوی یار ...
که لیوانـــی چــای
آرامـــم کنــد،
بـــﮧ سلامتــﮯ اون روزﮮ ڪـﮧ پســر בار مـیـشم 
با ڪلــﮯ ذوق میگـــم بگو "مــــآمـــــآنــــ"
نــام مــטּ را بــر لــب مـــےآورے . .
بیا بی خیال رفتن شویم
من
از آبی ِ تکراری ِ آسمان
از سرخی دشت ِ دور
از رنگین کمان ِ سرزمین ناشناخته میترسم!
من از هیاهوی مبهم باد
که شبیه ِ نام ِ تو را زوزه میکشد
که سقف ِ نامطمئن دلم را میریزد
میترسم!
من از انعکاس لرزش نور
- در نی نی ِ تاریک چشمهایت -
. . . . . . .
بیا تا عمر داریم
سراغی از انتهای خیابان نگیریم!
و نگاهی به دستان لرزانم بیانداز
بیا زیر چشم های گود رفته ام را نگاه کن
صدای نفس های خسته ام را بشنو
و گلویم را لمس کن تا بزرگیِ این بغضِ غریب را ببینی...
تا...
تا...
نه!
خدایا دلم دارد میترکد...
پس چرا این آیات صبورانه ات را زمزمه نمیکنی برایم؟!....
فَاصْبرِْ لحُِكْمِ رَبِّكَ...
خُدایــــــآ ..
دَهآنــــَم رآ بو کـــُن ..!
بــِبیـטּ .. بوے سیبـــْ نــِمےدَهـَـــد !
مَــטּ هےـچ وَقتـــْ حوّایــے نَدآشتـــَم کـــِ بــَرایَم سیبـــْ بــِچینَد !
میدآنے یکـــ آدَم بــِدوטּ ِحوّایَش چــِقدر تَنـــها مےشــَود ؟!
میدآنے مَحکـــوم بودَטּ چـــِقدر سَختـــْ اَستـــْ ؟!
وَقتے کــِ گـــُنـآهے نَکـــَرده بآشے وَ حَتــے سیبــے رآ نَبوییده بآشے ؟!
میدآنے حَــــوّاے بَعضے اَز آدَم هــایَتـــْ مےگذارَند وَ مےرَوند ؟!
میدآنے کــِ مےرَوَند وَ جـــِلوےِ چــِشمِ آدَم ، حَــوّای دیگــَـرے مےشَوند ؟!
نمےــدآنـي !!
تـــو کــِ حَـــوّا نَداشتــه اے هےــچ وَقتـــْ !
وَلـے اَگـــر میدآنے وَ بــآوَر کـــَرده اے خَستگے اَم رآ ایــن آدَم را ببـــَر پیش ِ خودِتـــ !
خَسته اَم از ز ِندِگے ..!
دَهـــآنَم رآ بـــو کـــُن ..!
بِبین .. بوے سیبـــْ نِمےدَهَد ..!