جامه نیستند ، تا زتن در آورم

جامه و چکامه نیستند ، تا به رشته ی سخن در آورم

نعره نیستند ، تا ز نای جان برآورم

درد های من نگفتنی

درد های من نهفتنی است

درد های من

گرچه مثل درد های مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که نامهایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان ، درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده ی سرودنم ، درد می کند

انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام ، زخم خورده است

درد های پوستی کجا ؟

درد دوستی کجا ؟

این سماجت عجیب ، پافشاری شگفت درد هاست

درد های آشنا

درد های بومی غریب

درد های کهنه ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را ، در دلم نوشته است

دست سر نوشت

خون درد را ، با گلم سرشته است

من چگونه سر نوشت نا گزیر خویش را رها کنم ؟

درد ، رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من رنگ و بوی غنچه را ، زبرگ های تو به توی آن جدا کنم ؟

دفتر مرا ، دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا ، درد گفته است ، درد هم شنفته است

پس در این میانه من ، از چه حرف می زنم ؟

درد ، حرف نیست...

درد ، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم...