اگر روزی دلم گرفت یادم باشد؛

که خدا بامن است،

که فرشته هابرایم دعا می کنند،

که ستاره ها شب رابرایم روشن خواهند کرد...

یادم باشد؛

که قاصدکی در راه است،

که بهارنزدیک است،

که فردامنتظرم می ماند...

که من راه رفتن می دانم و دویدن،

وجاده ها قدم هایم راشماره خواهندکرد.

اگر روزی دلم گرفت ، یادم باشد،

که خدای من این جاست،همین نزدیکی ها

ومن تنها نیستم...

خدایا؛

نعمت عافیت، مبدأ همه ی نیازهاست؛

و عاقبت به خیری، مقصد همه ی نیازها؛

بین این مبدأ تا آن مقصد والاترین نیازها دلخوشی است؛

آن را به همه عطا فرما ...

If you desire to be Happy 

Do not think of the things that you dread 

Just give up SUPPOSIN THE WORST THINGS

And look for "THE BEST THINGS" instead 

(متن فارسی درادامه مطلب)

خدایا !

من چیزی نمیبینم

آینده پنهان است.

ولی آسوده ام ،

چون تو را می بینم

و تو همه چیز را . . .

استاد دانشگاه با این سوال شاگردانش را به چالش ذهنی کشاند: آیا خدا هر چیزی که وجود دارد را خلق کرد؟

شاگردی با قاطعیت پاسخ داد:”بله او خلق کرد”

استاد پرسید: “آیا خدا همه چیز را خلق کرد؟”

….

شاگرد پاسخ داد: بله, آقا

استاد گفت: اگر خدا همه چیز را خلق کرد, پس او شیطان را نیز خلق کرد. چون شیطان نیز وجود دارد و مطابق قانون که کردار ما نمایانگر ماست, خدا نیز شیطان است.

شاگرد آرام نشست و پاسخی نداد .استاد با رضایت از خودش خیال کرد بار دیگر توانست ثابت کند که عقیده به مذهب افسانه و خرافه ای بیش نیست.

شاگرد دیگری دستش را بلند کرد و گفت: استاد میتوانم از شما سوالی بپرسم؟

استاد پاسخ داد: البته

شاگرد ایستاد و پرسید: استاد, سرما وجود دارد؟

استاد پاسخ داد: این چه سوالی است البته که وجود دارد. آیا تا کنون حسش نکرده ای؟

شاگردان به سوال مرد جوان خندیدند.

مرد جوان گفت: “در واقع آقا, سرما وجود ندارد. مطابق قانون فیزیک چیزی که ما از آن به سرما یاد می کنیم در حقیقت نبودن گرماست. هر موجود یا شی را میتوان مطالعه و آزمایش کرد وقتیکه انرژی داشته باشد یا آنرا انتقال دهد. و گرما چیزی است که باعث میشود بدن یا هر شی انرژی را انتقال دهد یا نبود کامل گرماست.

سرما وجود ندارد. این کلمه را بشر برای اینکه از نبودن گرما توصیفی داشته باشد خلق کرد

شاگرد ادامه داد: استاد تاریکی وجود دارد؟

استاد پاسخ داد: البته که وجود دارد.

شاگرد گفت :دوباره اشتباه کردید آقا! تاریک هم وجود ندارد. تاریکی در حقیقت نبودن نور است. نور چیزی است که میتوان آنرا مطالعه و آزمایش کرد. اما تاریکی را نمیتوان. در واقع با استفاده از قانون نیوتن میتوان نور را به رنگهای مختلف شکست و طول موج هر رنگ را جداگانه مطالعه کرد. اما شما نمی توانید تاریکی را اندازه بگیرید. یک پرتو بسیار کوچک نور دنیایی از تاریکی را می شکند و آنرا روشن می سازد. شما چطور می توانید تعیین کنید که یک فضای به خصوص چه میزان تاریکی دارد؟ تنها کاری که می کنید این است که میزان وجود نور را در آن فضا اندازه بگیرید. درست است؟ تاریکی واژه ای است که بشر برای توصیف زمانی که نور وجود ندارد بکار ببرد

در آخر مرد جوان از استاد پرسید:آقا, شیطان وجود دارد؟

استاد پاسخ داد: البته همانطور که قبلا هم گفتم. ما او را هر روز می بینیم .او هر روز در مثال هایی از رفتارهای غیر انسانی بشر به همنوع خود دیده میشود. او در جنایتها و خشونت های بی شماری که در سراسر دنیا اتفاق می افتد وجود دارد. اینها نمایانگر هیچ چیزی به جز شیطان نیست.

و آن شاگرد پاسخ داد:شیطان وجود ندارد آقا. یا حداقل در نوع خود وجود ندارد. شیطان را به سادگی میتوان نبود خدا دانست .درست مثل تاریکی و سرما. کلمه ای که بشر خلق کرد تا توصیفی از نبود خدا داشته باشد .خدا شیطان را خلق نکرد. شیطان نتیجه آن چیزی است که وقتی بشر عشق به خدا را در قلب خودش حاضر نبیند. مثل سرما که وقتی اثری از گرما نیست خود به خود می آید و تاریک که در نبود نور می آید.

نام آن مرد جوان: آلبرت انیشتن

.

منم زیبا

که زیبا بنده ام را دوست میدارم

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

تورا در بیکران دنیای تنهایان

رهایت من نخواهم کرد

رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود

تو غیر از من چه میجویی؟

تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟

تو راه بندگی طی کن عزیزا من خدایی خوب میدانم

تو دعوت کن مرا با خود به اشکی یا خدایی میهمانم کن

که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم

طلب کن خالق خود را،بجو مارا تو خواهی یافت

که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که

وصل عاشق و معشوق هم،آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد

تویی زیباتر از خورشید زیبایم،تویی والاترین مهمان دنیایم

که دنیا بی تو چیزی چون تورا کم داشت

وقتی تو را من آفریدم بر خودم احسنت میگفتم

مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی،ببینم من تورا از درگهم راندم؟

که میترساندت از من؟رها کن آن خدای دور

آن نامهربان معبود،آن مخلوق خود را

این منم پروردگار مهربانت،خالقت،اینک صدایم کن مرابا قطره اشکی

به پیش آور دو دست خالی خودرا، با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکی ام،آیا عزیزم حاجتی داری؟

بگو جز من کس دیگر نمیفهمد،به نجوایی صدایم کن،بدان اغوش من باز است

قسم بر عاشقان پاک با ایمان

قسم بر اسبهای خسته در میدان

تو را در بهترین اوقات آوردم

قسم بر عصر روشن ، تکیه کن بر من

قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور

قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد

برای درک آغوشم،شروع کن،یک قدم با تو

تمام گامهای مانده اش با من

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

                    ترا در بیکران دنیای تنهایان،رهایت من نخواهم کرد         

سهراب سپهری

ودرپی آنچه نداری مباش

همواره سعی کن ازآنچه داری،

به بهترین هابرسی.

پروردگاراشتباهات مارامی بخشاید پس مانیزبایدبخشنده

باشیم و

هرروزاززندگیمان رابه بهترین شکل ممکن سپری کنیم.

اگرهمواره سعی کنیم بیشتربه پروردگارخودنزدیک شویم،

برمنطق اواعتمادکنیم واوراعزیزترداریم

بی شک موفق خواهیم شد.

فصل هااز پی هم میگذرندو

افکارمانیزبه همین سادگی باگذشت زمان تغییرمی کنند. . .

امایه چیزهرگزتغییرنمی کندو

برای همیشه یکسان باقی می ماند:

خداوندحقیقتامارادوست داردو

هیچگاه مارابه حال خودرها نمی کند!

امروزه

کم وزیاد. . .خوب وبد،

جوان وپیر. . .غمگین وشاد

همگی می پرسند: "آیازندگی ارزش ماندن رادارد؟ "

جواب دردوکلمه است : باعشق وبخشش. بلی!

تنهاعشق انسان رارئوف می سازدومهربانی قلب،آرامش

ذهن رابه ارمغان می آورد.

مهربان بودن خصیصه ای ازجانب پروردگاراست

که ارمغان آن خوشبختی وثمره اش شادی است.

پس اگردرآنچه می گویی وانجام میدهی

کمی مهربانترباشی پروردگارنیزقلب وروح تورا

درآغوش رحمت خودخواهدگرفت،ازآن پس

ایمن وآسوده خواهی بودودرمسیری که خداتعیین کرده

گامهای درست وصحیح برخواهی داشت. 

به یادخداخواهم بودنه امروزکه

سرم خیلی شلوغ است

وبایدکارهای زیادی انجام دهم،

ویاروزگاری که جوان ودرجستجویی تازه های زندگی هستم.

فردابه اوفکرخواهم کرد

فرداکه پیرمیشوم و وسوسه زندگی

درمن کم میشودو

وقت بیشتری برای دعاکردن خواهم داشت،

شایدآنوقت فرصت بیشتری برای دعاکردن داشته باشم.

وحقیقت اینست: 

پیش ازآنکه متوجه شویم پیروپیرترمیشویم و

آنوقت است که هرروز رادرآرزوی آغوش خدابه سرخواهیم برد . . .

مادراشتباهیم،

خداوندهمیشه ودرهرزمان برای کمک وهدایت ماآماده است

وماروزگارجوانی رادرشادی وسرخوشی تباه کرده و

درمیابیم که باعشق محض خداوندآشنانشده ایم،

درمیابیم که باحضوراوبیگانه ایم وارزش نعمات اورانداریم

چراکه میدانیم تنهاقلب صاف وبی آلایش کودکان قادربه

درک حضورپروردگاراست.

آن هنگام درخواهیم یافت که عشق الهی یعنی هرگزطلوع

زندگیت راازدست مده،

ازاولین لحظه تولدباخداهمراه شوتااودرغروب زندگی

چون خورشیدی درسحرگاه تومتبلورشود.

پس هرزمان که بامشکلی روبروشدی یاهروقت که کاری به

درستی پیش نرفت،بخاطرداشته باش که خداونددرکنارت

مشغول تلاش است تاروحت راهمواره قوی نگاه دارد.

برای همه مااتفاق می افتد

که روزهایی رااندوهبار

و ناخوش سپری کرده باشیم،

لحظاتی که احساس تنهایی ونگرانی میکنیم.

امابایداین حقیقت راپذیرفت که

زندگی ارزش ماندن راداردوخدا

هرروزبهانه ای برای شکرگذاری بدست مان خواهد داد . . .

زندگی یک تجربه ایست که انسان ها درآن قرارمیگیرند،

تجربه ای آکنده ازشادی وغم،درکنارهم . . .

واگربخواهیم یک زندگی کامل وبی نقص داشته باشیم باید

تلخی و شیرینی رادرکنارهم بپذیریم.

درازای هرآزمون واشکی که می ریزیم

 قدرتی تازه برای ادامه کاربدست می آوریم و

پشتکارمان برای بالارفتن ازسراشیب راه بیشتر می شود.

هرچه بیشترببخشی، بیشتربدست خواهی آورد . . .

 چرا که تنها به دیگران میدهی

روزهای عمرت رابربادوپرثمرمیکند. 

هرزمان که می بینم کسی درحق دیگری لطفی میکند

احساس میکنم این همان چیزی است که پروردگارازهمه ما انتظاردارد. . .

چراکه وقتی قلب دیگری راشاد می کنیم

گویی برجای پای اوقدم بگذاشته ایم واندکی،عشق اوبه خود راجبران کرده ایم.

من مطمئنم که باخدمت به اطرافیان خود

پروردگاررا شاد وخشنود ساخته ایم.

نیایش،پلکان رسیدن به خداست

که درهرپله ازسفربسوی پروردگارسرشارازشادی وشکوه است

هنگامیکه سفرخود رابسوی اوآغاز می کنیم

هرروزرا باعشق اودرقلبمان قدم برمیداریم. 

عشق خدا همانند جزیره ای است

در اقیانوس وسیع و بیکران زندگی ،

و سرپناهی امن وآرام برای

رهایی توازامواج خروشان

هنگامیکه موج های عظیم سربرمی آورند

عشق خداهمانند سنگرگاه امنی است

که درطوفانهای عظیم زندگی

پناهگاه مستحکم روحت خواهد بود . . .

عشق خداهمانند دژمحکمی است که

درزمان هجوم سختی ها ازهرسو

بدان پناه می بری . . .

عشق خدا همانند یک بندرگاه است .

جایی که روح خسته ماجایی برای آرامش می یابد و

به دورازدرگیری و شتاب های بیهوده زندگی

آرامش خود رادرآن می یابد . . .

درزیبایی دانه های برف ، که آرام و بی صدا برزمین فرود می آید،

می توان

عمق خلاقیت دستان خلاق وتوانای قدرتمند خدارادید.