معبود من...

تو هر قطره باران را به اسم و رسم میشناسی

در دوردست ها تنها تو به من نزدیکی

اسم تورا آسمان می شنود

باران سر می خورد روی پلک هایم

تورا صدا می زنم

تورا صدا میکنم

                       خداااااااااااااااااا........ خدااااااااااااا می کنم

رو به راهم

        باد می وزد

                      روز مچاله صاف میشود

یا رب ...

فهمیده ام که ؛

به اندازه ی همه ی نگرانی هایم ، تو را نشناخته ام  ...

خداي خوبي داريم . . .

آنقدر خوب که با هر مقدار بار سنگين گناه ،

اگر پشيمان شويم و توبه کنيم باز هم مهربانانه ما را مي بخشد . . .

و آنقدر بخشنده است که باز فرصت جبران را در اختيارمان مي گذارد . . .

آري خداي خوبي داريم ...

خدايي که مشتاقانه ما را مي نگرد ،

با چنين خداي بخشنده و مهرباني ؛ 

نااميدي از درگاهش معنايي ندارد . . .

دستم را بگیر 

ای معبود من...

خداوندا!

دنیای آشفته ی درونم را که تنها از نگاه تو پیداست ،

 با لالایی مهربان خود ،

 آرام کن

تا وجود داشتن و بودن را به زیبایی احساس کنم . . .

کوله بارم بر دوش، سفری باید رفت،

سفری بی همراه،

گم شدن تا ته تنهایی محض،

یار تنهایی من با من گفت:

هر کجا لرزیدی،

از سفرترسیدی،

تو بگو، از ته دل

من خدا را دارم..