بسمه تعالی

آنان که به من بدی کردن مرا هوشیار کردند   آنان که از من انتقاد کردند به من راه و رسم زندگی آموختند   آنان که به من بی اعتنایی کردند به من صبر و تحمل آموختند     آنان که به من خوبی کردن به من مهر و وفا و دوستی آموختند . پس خدایا به اینان که باعث تعالی دنیوی و اخروی من شدند خیر و نیکی دنیا و آخرت عطا فرما.                        شهید سرافراز اسلام دکتر مصطفی چمران 

مصوب پنجم اوت 1990- پانزدهم مرداد 1369، نشست وزرای خارجه  سازمان کنفرانس اسلامی قاهره

یا ایها الناس انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوبا و قبایل لتعارفوا ان اکرمکم عندالله اتقاکم »                                                                                                                                                            

 ناسیونالیسم در جهان اسلام 

ناسیونالیسم و یا ملی گرایی در جهان امروز و در چشم و عمل سیاست مداران قرون اخیر به عنوان نوعی خود خواهی ملی تصویر شده است یعنی اگر برای رسیدن به سود بیشتر یک ملت ، ملل و تمدن های دیگر به طور کلی نابود شوند این مجاز و عین وطن پرستی است و اف بر این ناسیونالیسم.

این یک شعار یا توهم جهان سومی از ناسیونالیسم نیست بلکه با تدبر و سیر در تاریخ قرون اخیر ما نمونه های زیادی از اینگونه رفتارها را ازجامعه غربی می بینیم مانند: نابودی تمدنهای عثمانی ، ایرانی ، گورکانی هند ، مالایی ، چینی و غیره در آسیا که امروزه به صورت تضعیف شده فقط نامی از گذشته با شکوه آنها مانده است و تمدنهای مایا ، اینکا و غیره در قاره آمریکای جنوبی و قصه دردناک سرخ پوستان بومیان آمریکای شمالی که همه شما خوانندگان عزیز از آن آگاه هستید و تمدنهای بزرگ آفریقایی مانند نیجریه ، مصر و غیره که با کمی مطالعه می توانید ببینید که چگونه تمدن کنونی اروپا و آمریکا با اسم ناسیونالیسم تیشه به ریشه این تمدنها زدند و بر خرابه های این تمدن های بزرگ ستون های تمدن خود را با ظلم و بیداد و قتل و غارت بنا نمودند و اگر نیز کسی در این خصوص صحبت کند مزدوران قلم به دست استکبار در دانشگاهای علوم انسانی غرب آنها را به توهم دشمنی و وجود استکبار متهم کرده و بعد برای تبرئه خود از این جنایات علل افسانه گونه ای برای عقب ماندگی این ملل مطرح می کنند مانند : عوامل جغرافیایی ، نژادی، فقر منابع معدنی، فقدان استعداد کار فرمایی ، کمبود سرمایه ، جمعیت اضافی و غیره .

معیارهای ارزیابی کارنامه اندیشه وحدت اسلامی

حامیان وحدت اسلامی از روش های مختلفی جهت تحقق بخشیدن به آن بهره گرفته اند شناخت این روشها اهمیت دارد،زیرا آنچه از کلیت وحدت طلبی مهمتر و در جهت دهی عقیدتی کارآمد تر است نحوه پیاده نمودن آن در رفتار و عمل است.

در تلاش های فکری احیاگران،2 ضابطه اساسی باید رعایت شودو احیاگر ملزم به رعایت و به کارگیری آن است:

1)توانمندی و پویایی                  2)اصالت و خلوص

چون این 2 ضابطه کلی هستند در معیارهای تحقق آن اختلاف نظر پیدا می شود و روند نقد مشکل! هر متفکر دینی علاقمند است که اندیشه دینی ناب و مستند به تعالیم اصیل دین و پیراسته از درآمیختگی با اندیشه های غیر دینی باشد و از سوی دیگر توانا بوده وبتواند به گونه ای به مسائل و مشکلات پاسخ دهد که دیانت قامتی سرافراز در میان سائر مکاتب بیابد.

حکومت به صورت مشروط

از ابتدای اسلام حکومت های مشروع اسلامی مشروطه بوده است .

از حکومت پیامبر گرامی اسلام(ص) که بنیان گذار حکومت اسلامی می باشد دولت اسلامی را به صورت مشروطه اداره می کرده است. حکومت او مشروط به  اجرای احکام قرآن و اوامر الهی بوده و ما حتی یک مورد نیز نداریم که ایشان خلاف قران و قوانین الهی قدم بردارند و خود اولین کسی بود که به سنن الهی عمل می کرد و حتی بیشتر از عموم امت اسلامی و در واقع ایشان در پیش مسلمین قرار می گیرند و مسلمین را به خدا دعوت می کنند و خود نیز به سمت او پیشاپیش حرکت می کنند و مسئولیت او بسیار سنگینتر از سایر مسلمین بود و از آنجا که ایشان به وسیله وحی الهی به ذات مقدس حق متصل بودند و از آنجا احکام را دریافت می کردند و بدون کم و زیاد به مردم ابلاغ می کردندهیچ گونه اشتباهی در رفتار و سنت آن بزرگوار دیده نشده است و ایشان به عنوان انسان کامل مورد توافق تمامی فرق اسلامی و حتی هر انسان آزاده ای است.

ولی همین مرد با این سطح ارزش و تکامل که جهان هستی به اعتبار وجود ایشان خلق گردید به توصیه قرآن در امور مردمی امر را به شوری واگذار می کرد:

 وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلاَةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى‏ بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ

 و آنان كه امر خدا را اجابت و اطاعت كردند و نماز بپا داشتند و در حفظ دين و دنياي خود از شر فتنه كفار كارشان را به مشورت يكديگر انجام ميدهند و از آنچه روزي آنها كرديم به فقيران انفاق ميكنند{آيه25سوره الشوري}

حال باید فکر کرد چگونه می شود همچنین دولتی را تشکیل داد. آیا با نوشتن چند کتاب و نظر خواستن از علمای اسلامی می شود همچنین کار بزرگی را انجام داد؟

البته که نمی شود و باید یک کار تشکیلاتی گسترده انجام داد تا بشود ما به مقصود خود که اتحاد ملل اسلامی و از بین بردن تقرقه و ریشه کن کردن ظلم و ستم از ملل اسلامی است برسیم، انشاالله.

به نظر بنده ابتدا باید یک حزب بزرگ فرا ملی متشکل از عقلا ملل اسلامی تشکیل گردد یک حزبی شبیه به آنچه که جناب حسن البناء در سال 1928 بنیان نهاد. حتی می شود از ظرفیت های اخوان المسلمین در این امر استفاده کرد .البته اخوان المسلمین یک گروهی هستند که سعی نکردند فعالیتهای خود را با رعایت و احترام به اعتقادات شیعیان در میان آنان نیز گسترش دهند و به عنوان یک گروه سنی مذهب شناخته می شوند ولی اهداف آنان و فعالیتهای جناب شهید حسن البناء و شهید سید قطب برای اصلاح جامعه اسلامی بود و آنها سعی داشتند در آن موقعیت زمانی که در آن قرار داشتند با ایجاد واکنش سیاسی مسلمانان علیه سرمایه داری ،ماتریالیسم ، استعمارگری و ملی گرایی غیر دینی بتوانند واکنشی ایجاد کنند [1]و اتحادی بین مسلمین به وجود بیاورند و جلوی فساد روز افزون عناصرغرب گرا را بگیرند ولی تنها اشتباه رهبران آن این بود که سعی نکردند اتحاد خود را فراگیر کرده و شیعیان را نیز زیر چتر سیاسی خود جمع کنند.

خداوند تبارک و تعالي کل جامعه انساني را مخاطب قرار داده و مهمترين اصلي را که ضامن نظم و ثبات است بيان مي کند، و ميزان واقعي ارزشهاي انساني را در برابر ارزشهاي کاذب و دروغين مشخص مي سازد.

مي فرمايد: (يا ايها الناس انا خلقناکم من ذکر واثني و جعلنا کم شعوبا و قبائل لتعارفوا) يعني(( اي مردم! ما شما را از يک مرد و زن آفريديم، و شما را تيره ها و قبيله ها قرار داديم تا يکديگر را بشناسيد))

منظور از آفرينش مردم از يک مرد و زن همان بازگشت نسب انسانها به (( آدم)) و(( حوا)) است، بنابراين چون همه از ريشه واحدي هستند معني ندارد که از نظر نسب و قبيله بر يکديگر افتخار کنند، و اگر خداوند  براي هر قبيله و طائفه اي ويژگيهائي آفريده براي حفظ نظم زندگي اجتماعي مردم است، چرا که اين تفاوتها سبب شناسائي است، و بدون شناسائي افراد، نظم در جامعه انساني حکمفرما نمي شود، چرا که هر گاه همه يکسان و شبيه يکديگر و همانند بودند، هرج و مرج عظيمي سراسر جامعه انساني را فرا مي گرفت.

به هر حال قرآن مجيد بعد از آنکه بزرگترين مايه مباهات و مفاخره عصر جاهلي يعني نسب و قبيله را از کار مي اندازد، به سراغ معيار واقعي ارزشي رفته مي افزايشد: (ان اکرمکم عندالله اتقيکم).

و از آنجا که تقوا يک صفت روحاني و باطني است که قبل از هر چيز بايد در قلب و جان انسان مستقر شود، و ممکن است مدعيان بسيار داشته باشد و متصفان کم، در آخر آيه مي افزايد: (ان الله عليم خبير) يعني آنها را طبق علم خود گرامي مي دارد و پاداش مي دهد مدعيان دروغين را نيز مي شناسد و کيفر مي دهد.

منظور از اینکه ( دولت اسلام بدون مذهب می باشد ) این نیست که مذهب در این دولت از بین می رود بلکه مذاهب اسلامی باید باشند و آزادانه به انجام فرایض مذهبی خود بپردازند تا آنجا که توهین به سایر مذاهب رسمی جهان اسلام نباشد و موجب اختلاف در جهان اسلام نگردد مجاز و بسیار نیکوست.

در دولت اسلام نباید مذاهب موجب اختلاف بین امت اسلامی شود و صاحبان مذاهب باید یاد بگیرند که چگونه می توانند هم دیگر را تحمل کنند و نباید مذهب افراد در موقع انتخاب و انتصاب مسئولین مورد توجه قرار گیرد بلکه لیاقت ، وفاداری به امت اسلامی ، مبانی اسلام و سوابق خدمتی باید مدنظر قرار گیرد.

 مقدمه :

     در دنياي اسلام ، تنها مسئله اي که بيش از هر چيز ديگر به چشم مي خورد اين است که چگونه ملتي که داراي مشترکات فراواني چون پيامبر ، قبله ، کتاب  و روزه و ... هستند در بدنه اين جماعت شکاف و از هم گسستگي وجود داشته باشد . در حالي که در آموزه هاي قرآن کريم مي بينيم که به همه ي مسلمانان دستور داده شده است که با کساني که بر خلاف عقيده و کيش شما هستند به خوبي رفتار کنيد .

     لا ينهاکم الله عن الذين لم يقاتلوکم في الدين و لم يخرجوکم من ديارکم ان تبروهم و تقسطوا اليهم ان الله يحب المقسطين (1)

     خدا شما را از( نيکي کردن و رعايت عدالت ) نسبت به کساني که در امر دين با شما پيکار نکردند و از خانه و ديارتان بيرون نراندند نهي نمي کند چرا که خداوند عدالت پيشگان ر دوست دارد .

     آيا سزاوار است که با اعتقاد به فرامين رسول خدا و نيز قرآن کريم که اساسنامه ي دين اسلام و يگانه نسخه شفا بخش آلام مسلمانان است باز مسلمانان با هم اختلاف داشته باشند در حالي که انبوهي از دشمنان قسم خورده که تنها آرزوي آنان نابودي اسلام است و بس . دشمناني که از هر حربه اي استفاده مي کنند تا کمر اين دين الهي را بشکنند و براي رسيدن به اين هدف ، از هيچ تلاشي نيز دريغ نمي کنند . حمله به فرهنگ و آداب و رسوم مسلمين ، کشتن انسانهاي بي گناه و تخريب اماکن مقدس و ايجاد دودستگي بين شيعه و سني و دهها نمونه ي ديگر از جمله اقدامات آنهاست .