تنها

رویِ کــاغـَـذ مــیــنــویــســم

دَســتــهــایِ تـــُـو . . .

و رویِ آن دســت مــیــکــشــم . . . !!!

سیگاری دیگر ... !

نـیـســـت

          چراغها را خاموش کن               

نمیگذشتم

به اسانی دلم را ببری

اگر میدانستم

بعد از تو

زندگی

 چقدر

دل

میخواهد

دیروز

برای رسیدن به تو

از خود می گذشتم

و امروز…

برای رفتن تو

در خود می شکنم!

خدایا

فردا را به تو می سپارم

که نه قلبی برای شکستن دارم

و نه امیدی به رسیدن

باز هـــــم خیال تو
مرا

"برداشــــت"

کجا می برد نمیدانم!

آهــــای نارفیق

بازی ات که تمـــــــــام شد

مرا دوباره

با همین لباس بی قــــــــراری دیدن دوباره ات

بر سر شعر هـــــــــــایم بنشان !!!

سهراب گفتی: چشمها را باید شست... شستم ولی.............!

گفتی: جور دیگر باید دید............ دیدم ولی............!

گفتی زیر باران باید رفت.... رفتم ولی.....!

او نه چشمهای خیس و شسته ام را...

نه نگاه دیگرم را... هیچ کدام را ندید!!!!!

فقط زیر باران با طعنه ای خندید و گفت:

" دیوانه ی باران ندیده!!!!"

                               ولی این خصلته بدو از یارم بگیر

پرسید به خاطر کی زنده هستی !

با این که دلم میخواست با تمام وجود فریاد بکشم به خاطر تو

گفتم به خاطر هیچ چیز

پرسید به خاطر چه زنده هستی !

با این که دلم میخواست با تمام وجود فریاد بکشم به خاطر تو

با یک بغض غمگین گفتم به خاطر هیچ

این بار من ازش پرسیدم تو برای چه زنده هستی !

در حالی که اشک تو چشماش جمع شده بود گفت

به خاطر کسی که به خاطر هیچ زنده است

زیباترین تنهاییم گریه برای توبود زیباترین اعترافم عشق توبود.

به فراموشي سپردن قشنگ ترين احساس زندگيه ....

عبـور می کـنــم هـر روز

از کنـار نـــیمکت هـای خالـی پـارک ...

طـوری کـه

انــگار کـسی در نـیـمکـت هـای آخـریـن

انـتـظـارم را می کـشد ...

و بـه آن جـا کـه می رسم

بـــــایـد ...

وانـمـود کـنم کـه بـاز هــم دیــر رسیـده ام !

دنـیای ِ غـریبـی ست …

بـا یکـی کـه دسـت می دهـی

مـی دانـی کـه دیـر یـا زود

از دسـتش مـی دهی !

وقتی تو لحظه هام عشق تورو کم میارم

به دلم هزارو یک غم میارم

تو چشمات خودمو گم میکنم

اسمون دلمو بارونی میکنم

پر بارون میشم از دیدن تو

پر ارزو واسه چیدن تو

گرچه داشتنت برام خیالیه

بی تو اما زندگیم چه حالیه

تا تماشای تو راهی نمانده بود پنجره کم آوردم !

کاش این همه دیوار نچیده بودی ...

بگو گل نفرستد ......

بگو که گل نفرستد کسی به خانه من

که عطر یاد تو پر کرده آشیانه من

تو چلچراغ سعادت فروز بخت منی

به جای ماه تو پرتو فشان به خانه من

عزیزم به شوق روی تو من زنده ام خدا داند

برای زیستن اینک تویی بهانه من

جـــدايــي مــان ؛

هيــچ يکـــ از تشــريفــاتــــ آشــنايمــانــــ را نــداشتـــ

فقــط تــو رفـــتــي

و منــــ ســعيــــ کـــردمـــ

ســـ ــنگــــ دل بــاشـــمــــ

که بعد از رفتن تو همه ی دنیا از چشمم افتادند...!

از هر انگشتت یک هنر می بارد !

نمیدانم.....

چرا تا گفتم حالم خوب است......

چشمانم خیس شد

خیلی وقت بود دروغ نگفته بودم


من میگویم حال من خوب است

اما تو......

باور نکن

در دفتر شعرم


وقتی به نام تو می رسم

خیالم ابری می شود

و چشمانم بارانی

که آرام شروع به باریدن بر نام تو می کند


تو بزرگ می شوی

جوانه می زنی

و سبز می شوی

گل می دهی


و من

چون قطره ی شبنم

میان گلبرگ های آغوشت به خوابی عمیق فرو می روم

تردید نکن

تردید نکن دنیا تکرار یه لبخنده

معنی شو نفهمی تو آغوششو می بنده

تصمیم جهان این ه ...هرقدر که میتونی

از عشق نترسی تا.... دنیامو بلرزونی

پسوند من تنها......... تصویر تو در باد

دستامو که میشناسی کارش به تو افتاده

چشمای تو چشمامو درگیر چراغی کرد

هر نقطه این قصه با عشق تلاقی کرد

قلبم رو تلاوت کن، من آیه ی خاموشم

من با تو یه رویا رو بی دغدغه مینوشم

همیشه سبز می خشکد همیشه ساده می بازد

همیشه لشکر اندوه به قلب ساده می تازد

من آن سبزم که رستن را تو آخر بردی از یادم

چه ساده هستی خود را به باد سادگی دادم

به پاس سادگی در عشق درون خود شکستم زود

دریغا سهم من از عشق قفس با حجم کوچک بود

درونم ملتهب از عشق برونم چهره ای دم سرد

ولی از عشق باختن را غرور من مرمت کرد

به غیر از دوستت دارم به لب حرفی نشد جاری

ولی غافل که تو خنجر درون آستین داری

طلوع اولین دیدار غروب شام آخر بود

سرانجام تو و عشقت حدیث پشت و خنجر بود

شـوق پـرکـشیـدن است در سرم قـبول کـن
دلشکـسته‌ام اگـر نـمی‌پـرم قــبول کـن

ایـن کـه دور دور بـاشم از تـو و نبـینـمت
جـا نـمی‌شود بـه حجـم بـاورم، قـبـول کـن

گـاه، پـر زدن در آسمان شعـرهـات را
از من، از مـنی کـه یـک کبـوتـرم قبـول کـن

در اتـاق رازهـای تـو سرک نـمی‌کـشم
بیــش از آ‌نـچه خـواستی نـمی‌پـرم،‌ قـبول کن

قـدر یـک قـفس که خلوتـت به هم نـمی‌خورد
گــاه نامه می‌بـرم می‌آورم،‌ قــبـول کــن

گفته‌ای که عشق ما جداست،‌ شعرمان جدا
بـی‌تـو من نه عاشقم، نه شاعـرم،‌ قبول کن

آب …وقـتی آب ایـن قدر گـذشته از سـرم

مـن نمی‌تـوانـم از تـو بـگذرم،‌ قـبول کن

غروب کوچه را دیری است می گردم به بوی تو

ببین! چون اشک افتادم به پای جستجوی تو

سراپا مست می خواهد مرا چشم سیاه تو

کدامین باده غلغل می خورد، ها! در سبوی تو

دلم در دست یاد توست کمتر ناز کن با من

تمام آرزوی خویش را بستم به موی تو

تو انگاری بهار دیگری در گیسوان داری

نخواهم صبح گلشن، باصفای رنگ و بوی تو

چنان چشم تو در آیینه ی عصمت تماشایی است

که مریم نیز باشد وامدار آبروی تو

بیا بنشین و بنشانم کنار چشمهای خویش

بمان، تا شعرهایم را بخوانم با گلوی تو

تماشایی است با چشم تو رقصیدن، غزل خواندن

تماشایی است از چشم تو گفتن روبروی تو

تا کدوم ستاره دنبال تو باشم

تا کجا بی خبر از حال تو باشم

مگه میشه از تو برید و دل کند

بگو می خوام تا ابد مال تو باشم

از کسی نیست که نشونی تو رو نگیرم

به تو روزی می رسم من،که بمیرم

هنوز هم جای دو دستات خالی مونده

تا قیامت توی دستای حقیرم

خاک هر جاده نشسته روی دوشم

کی میاد روزی که با تو روبرو شم

من که از اول قصه گفته بودم

غیر تو با سایه هم نمی جوشم

دلم در مخمل خون خفته ای دوست        منم از داغ تو آشفته ای دوست